Dzień 15 sierpnia co roku przypomina nam o przełomowym momencie bitwy warszawskiej z 1920 r. Było to najważniejsze i przełomowe starcie wojny polsko – bolszewickiej. Dzięki temu zwycięstwu Polska zachowała świeżo zdobytą niepodległość i przekreśliła bolszewickie plany rozprzestrzenienia rewolucji komunistycznej na zrewoltowane po klęsce w wielkiej wojnie Niemcy i tym samym na resztę Europy Zachodniej. Według brytyjskiego polityka Edgara D’Abernona była to 18. z przełomowych bitew w historii świata.

Bitwa warszawska została stoczona w dniach 13 – 25 sierpnia 1920 r. Za kluczowy dla tego starcia uznaje się manewr oskrzydlający armię bolszewicką, który Wojsko Polskie wyprowadziło znad rzeki Wieprz 16 sierpnia, przy jednoczesnym związaniu głównych sił Armii Czerwonej na przedpolach stolicy. Za pomysłodawcę i realizatora tego manewru uznaje się Naczelnego Wodza – Józefa Piłsudskiego. Warto pamiętać o tym, że zarówno w samej bitwie, jak i w całej wojnie wielkie zasługi położyły pułki z wielkopolski, między innymi złożony z krotoszyńskich oddziałów 12 Pułk Strzelców Wielkopolskich (późniejszy 70 Pułk Piechoty z Pleszewa) oraz stacjonujący od 1921 r. w Krotoszynie 56 Pułk Piechoty Wielkopolskiej (wcześniej 2 Pułk Strzelców Wielkopolskich).

Po zakończeniu zwycięskiego powstania wielkopolskiego z oddziałów powstańczych utworzono pułki strzelców wielkopolskich i przerzucono je na Kresy Wschodnie, gdzie od 1919 r. miały miejsce starcia z m. in. bolszewikami. 2 Pułk Strzelców Wielkopolskich został skierowany do Bobrujska, a następnie, już jako 56 Pułk Piechoty Wielkopolskiej, przebywał i walczył nad Berezyną i Ptyczą.

W bitwie warszawskiej późniejszy krotoszyński Pułk wchodził w skład 14 Dywizji Piechoty i znalazł się na lewym skrzydle grupy uderzeniowej znad Wieprza. Podczas manewru oskrzydlającego Armię Czerwoną Pułk szedł przez Kletnicę, Kobuzy, Łaskrzew i wziął udział w krwawych walkach o Kołbiel pod Mińskiem Mazowieckim. Następnie przez miejscowości Nur, Czyżew i Zambrów dotarł 24 sierpnia do granicy Prus Wschodnich i został przetransportowany do Brześcia Litewskiego. Stąd 56 Pułk Piechoty ruszył do walki pod Kobryniem, Laskowem oraz 17 września odniósł po ciężkim starciu zwycięstwo w rejonie Berezy i Bosiacza, zdobył Baranowicze, Snów i przemierzając trakt miński sforsował rzekę Ptycz. 15 października, wraz z 55 Pułkiem Piechoty zajął Mińsk, z którego po zawarciu rozejmu wyruszył przez Stołpce w rejon Miru, a następnie do Nieświeża.

W samo południe  15 sierpnia, u stóp pomnika 56 Pułku Piechoty Wielkopolskiej przy ul. Mickiewicza, jak co roku oddamy hołd walczącym o wolność Ojczyny. Warto zwrócić uwagę, że na odznace pamiątkowej krotoszyńskiego Pułku (której podobiznę umieszczono na wspomnianym monumencie), zawarto najważniejsze symbole związane z początkami Pułku. Skrót 2 PSW nawiązuje do pierwotnej nazwy formacji – 2 Pułku Strzelców Wielkopolskich, przemianowanej 10 grudnia 1919 r. na 56 Pułk Piechoty. Data 17 IX 1920 oznacza najcięższe walki, jakie Pułk stoczył pod Berezą i Bosiaczem. Krzyż Virtuti Militari to najwspanialsze wyróżnienie, jakie spotkało Pułk za wojnę z bolszewikami. 8 grudnia 1920 r. Naczelny Wódz – marszałek Józef Piłsudski – udekorował nim sztandary elitarnych 55, 56, 57 i 58 Pułku Piechoty (wszystkie wchodziły w skład 14 Dywizji), a w 13 – osobowej kapitule orderu Virtuti Militari znalazł się kpt. Stanisław Jakubowicz z 56 Pułku – dwukrotny kawaler tegoż Krzyża.