Nordic Walking to dyscyplina rekreacji w której mamy do czynienia z używaniem specjalnie zaprojektowanych kijów. Kije takie różnią się od kijów trekkingowych kilkoma zasadniczymi szczegółami. Kij trekkingowy posiada rękojeść wyprofilowaną w taki sposób, aby ręka wygodnie mogła się na niej ułożyć co ułatwia uchwyt.
Taka rękojeść nie występuje w kijach do Nordic Walking. Tutaj jest ona smukła i lekko wydłużona. Pośród niektórych marek kijów można spotkać także takie, które są ergonomicznie wyprofilowane.
Należało by tutaj powiedzieć o docelowym przeznaczeniu kijków trekkingowych. Otóż potocznie nazywanych „treków" używa się głównie w terenie górskim, czyli takim, w którym technika Nordic Walking nie byłaby możliwa, lub nie spełniała swojej pierwotnej funkcji. Tam, gdzie potrzebujemy dostatecznego oparcia i stabilizacji ciała idąc np. z ciężkim plecakiem takie kije spełnią swoją rolę.
Kolejną różnicą jest sposób w jaki kij trekkingowy łączy się z ręką. Występuje tutaj zazwyczaj prosta pętla, przez którą od dołu przekłada się dłoń i chwyta kij za uchwyt. W przeciwieństwie do kijów Nordic Walking gdzie mamy w komplecie rękawiczkę, która umożliwia stabilne połączenie dłoni z kijem w taki sposób, aby marsz odbywał się prawidłową techniką.
Zastosowanie ww. rękawiczki w przypadku kijów trekkingowych jest całkowicie zbędne, tutaj prosta pętla (wykonana z mocnej taśmy) nie musi umożliwiać nam marszu prawidłową techniką a jedynie pomagać w stabilizacji i umożliwiać szybkie uwolnienie dłoni z kija. Rękawiczka w niektórych przypadkach mogłaby przeszkadzać, lub byłaby wręcz niebezpieczna w stosowaniu.
W obecnych czasach niektóre modele kijów trekkingowych wyposażane są w tzw. Antishock. Jest to system, który umożliwia dodatkowe pochłanianie energii, jaka przenoszona jest na sprzęt podczas marszu. Podczas wielogodzinnego marszu w trudnym i skalistym terenie ma to bardzo duży plus. Zastosowanie takiego systemu w przypadku kijów do Nordic Walking nie ma swojego uzasadnienia. Kije, które wykonane są w włókien węglowych są wystarczająco elastyczne i sprężyste, aby komfort marszu był utrzymany na wysokim poziomie. Dodatkowo w technice Nordic Walking z 1997 roku mamy do czynienia z fazą odepchnięcia się od podłoża, co wyklucza użycie w takim przypadku sprężyny, która miałaby niwelować siłę, z którą wykonuje się ten ruch.
Podsumowując różnice obu typów kijów możemy dostrzec w:
- Budowie rękojeści kijów;
- Sposobie łączenia ręki i kija;
- Budowie wewnętrznej (występowanie tzw. systemu Antishock).
Wszystkie inne cechy takie jak regulacja wysokości w przypadku kijów regulowanych i budowa grotu wraz z talerzykiem są podobne i mogą występować w obu rodzajach tak samo, jak również materiały z których taki sprzęt jest wykonany. Oczywiście z wyłączeniem takich kijów, które są przedmiotem - nazwijmy to - marketingowego oszustwa w sklepach niespecjalistycznych i na takie zakupy należy zwracać szczególną uwagę.
Wracając do prawidłowego używania kijów do Nordic Walking należy pamiętać o tym, aby:
1. Właściwie dobrać odpowiednią długość kijów;
2. Odpowiednio zakładać rękawiczki (by nie tamować dopływu krwi);
3. Odpowiednio używać tzw. bucików;
4. Nie prowadzić kijów zbyt szeroko;
5. Nie stawiać kijów daleko przed sobą;
6. Nie prowadzić kijów z wyprostowanymi łokciami;
7. Nie prostować na siłę rąk za linią bioder;
8. Nie otwierać na siłę rąk za linią bioder;
9. Ustawiać kije zawsze pod odpowiednim kątem;
10. Prowadzić kije równolegle;
11. Utrzymywać technikę naprzemienną;
12. Dbać o czystość własnego sprzętu.