K A L E N D A R I U M
HISTORII SZKOŁY NA BŁONIU
Początek XIX wieku
Dzieci uczy w swym domu gospodarz Marcin Kmieciński.
Gmina Krotoszyn – Błonie dzierżawi budynek nr 230 i przekształca na dom nauczyciela oraz klasy (nauczyciele: p. Mioduszewski, p. Glatzel)
1837 rok
Gmina z własnych funduszy stawia budynek szkoły
1848 rok
Nauczycielem zostaje p. Jan Śmietana, pracuje w tej szkole 51 lat
1887 rok
Remont budynku szkolnego
1890 rok
Dzierżawa nowych pomieszczeń na klasy u gospodarzy Karoliny Ginter i Jana Kaczały (nowi nauczyciele p. Wyrembalski i p. Spychalski)
1892 rok
Na miejscu poprzednich zatrudniono nowych nauczycieli: p. Stanisława Klonowskiego, Edwarda Langego i Kazimierza Drensa
1895 rok
Pracę rozpoczyna p. Czesław Jernajczyk (pracuje 26 lat)
1899 rok
Decyzja władz miejskich o budowie nowej szkoły
1901 rok
Mianowanie kierownikiem szkoły p. Czesława Jernajczyka
(początek budowy nowej 6 – klasowej szkoły)
1902 rok
Zakończenie budowy
1906 rok
Strajk uczniów przeciw nauczaniu religii w języku niemieckim
1909 rok
Rozbudowa pomieszczeń gospodarczych na podwórzu
1910 rok
Posadzenie lip wokół szkoły
1918 rok
Odzyskanie przez Polskę niepodległości
i usunięcie niemieckich nauczycieli ze szkoły
1924 rok
Kierownikiem szkoły zostaje p. Bytoński
1926 rok
Kierownikiem szkoły zostaje p. Aleksander Urbański
1931 rok
Utworzenie Trzeciej Szkoły Koedukacyjnej pod kierownictwem
p. Stanisława Skrzecza
1937 rok
Wybudowanie budynku gospodarczego do nauki gospodarstwa domowego
1939 – 1940 roku
Zajęcie budynku przez wojsko niemieckie i utworzenie obozu
dla Niemców znad Morza Czarnego
1940 – 1943 roku
Szkoła dla dzieci polskich z językiem wykładowym niemieckim
1943 – 1945 roku
Szpital wojskowy w budynku szkoły
1945 rok
Wyzwolenie Krotoszyna i nowy rok
w Szkole Podstawowej Nr 3 pod kierownictwem Stanisława Skrzecza
1949 rok
Uroczyste otwarcie sali gimnastycznej
1950 rok
Kierownikiem zostaje p. Zofia Miarkowska
1951 rok
Kierownikiem zostaje p. Stefan Zawieja
1954 rok
Remont sali gimnastycznej (dobudowanie sceny i schodów)
1955 rok
Kierownikiem zostaje p. Józef Junyszek
1956 rok
Ufundowanie sztandaru dla drużyny harcerskiej
1966 rok
Dyrektorem zostaje p. Franciszek Matuszewski
1967 rok
Remont kapitalny szkoły
i otwarcie 3 – letniego uniwersytetu dla rodziców
1970 rok
Dyrektorem zostaje p. Ignacy Czerwonka
1974 rok
Dyrektorem zostaje p. Zygmunt Leydy
1976 rok
Dyrektorem zostaje p. Stanisław Kmiecik
1986 rok
Wybudowanie kotłowni przy sali gimnastycznej
i urządzenie gabinetu lekarskiego
1987 rok
Rozpoczęcie rozbudowy szkoły (jedna klasa pion sanitarny)
1988 rok
Uroczyste nadanie szkole imienia Mariana Langiewicza
1992 rok
Dyrektorem zostaje p. Andrzej Wygralak
1993 rok
Nauczyciele biorą udział w ogólnopolskim strajku nauczycieli
1994 rok
Odsłonięcie tablicy pamiątkowej z popiersiem Mariana Langiewicza
1995 rok
Założenie w szkole uczniowskiego Klubu Sportowego – „SUPLES – BŁONIE”
1996 rok
Uroczysta akademia z okazji święta
Uchwalenia Konstytucji 3 Maja dla władz gminy
1997 rok
Udział w telewizyjnym programie „Krzyżówka Trzynastolatków”
Oraz założenie „Społecznego Komitetu Rozbudowy” SP nr 3
1998 rok
M. Chrastek z „SUPLES – BŁONIE” zostaje wicemistrzem
Makroregionu Centralnego w zapasach w stylu wolnym
1999 rok
UmiG w Krotoszynie ogłasza przetarg nieograniczony na wykonanie projektu rozbudowy szkoły oraz budowę sali gimnastycznej, przetarg wygrywa
mgr inż. W. Świca
2000 rok
Uczniowie klas ósmych po raz pierwszy mają badanie umiejętności
z języka polskiego i matematyki
2001 rok
Rozpoczęła się rozbudowa szkoły, przewidziany termin zakończenia 01.09. 2004 rok. Wmurowano Akt Erekcyjny. Uczniowie klasy VI biorą udział w telewizyjnym programie „Budujemy mosty”
2002 rok
Rozpoczęto modernizację i ocieplanie budynku starej szkoły „Stulatki”.
Obchody stulecia starego budynku szkoły
2004 rok
Oddano do użytku nową salę gimnastyczną,
na uroczystości obecni byli senatorowie i posłowie z naszego regionu.
Oddano do użytku nowy budynek szkoły, w którym utworzono Zespół Szkół nr 2
z Oddziałami Integracyjnymi, w skład którego wchodzą Szkoła Podstawowa nr 3
i Gimnazjum nr 5
2005 rok
Szkołę odwiedza J. E. Ks. Bp Teofil Wilski.
Dokonano uroczystego nadania imienia Jana Pawła II Gimnazjum nr 5,
tablicę pamiątkową poświęcił J. E. Ks. Bp Stanisław Napierała
2009 rok
Dyrektorem zostaje pani Mariola Kaźmierczak
GEN. M A R I A N L A N G I E W I C Z
dyktator powstania styczniowego
patron szkoły w latach 1988 – 2012
Marian Langiewicz urodził się 5 sierpnia 1827 r. w Krotoszynie. Jego ojciec krotoszyński lekarz Wojciech Langiewicz zginął w powstaniu listopadowym w trakcie obrony Warszawy przed armią gen. Paskiewicza w 1831 r.
Marian Langiewicz wraz dwoma braćmi – Aleksandrem i Józefem wychowywany był przez samotną, po śmierci męża, matkę Eleonorę z Kluczewskich Langiewiczową.
W 1848 r. ukończył gimnazjum w Trzemesznie pisząc pracę maturalną pt. "Pijaństwo jest wadą najszkaradniejszą i najszkodliwszą". Tam też był świadkiem wydarzeń wielkopolskiego epizodu Wiosny Ludów 1848 r. W tym samym roku rozpoczął studia filologiczne na Uniwersytecie we Wrocławiu. W 1850 r. wyjechał do Pragi by studiować filologię słowiańską, a następnie, w latach 1852-53, studia matematyczno-fizyczne w Berlinie.
Po ukończeniu studiów został zmobilizowany do armii pruskiej, gdzie dosłużył się stopnia porucznika. W 1859 r. wyjechał do Francji, a następnie do Włoch, gdzie wziął udział w słynnej wyprawie Garibaldiego. Służył pod rozkazami Juliusza Ordona, legendarnego dowódcy z czasów powstania listopadowego, rozsławionego przez Adama Mickiewicza w romantycznym poemacie „Reduta Ordona”. Marian Langiewicz w walkach na Sycylii odznaczył się męstwem i nieustępliwością. Wyprawa zakończyła się triumfalnym wkroczeniem do Neapolu w 1860 r.
Od 1861 r. wykładał wiedzę o artylerii na kursach polskich instruktorów wojskowych w Paryżu a następnie w Polskiej Szkole Wojskowej w Genui, której dyrektorem był dawny przywódca Wiosny Ludów w Wielkopolsce Ludwik Mierosławski. Tam właśnie doszło do pierwszego ostrego konfliktu między oboma dowódcami, który ze zdwojoną siłą miał wybuchnąć ponownie w trakcie powstania styczniowego.
Marian Langiewicz współpracował z Komisją Zagraniczną Komitetu Centralnego Narodowego sprowadzając do Polski karabiny z Niemiec i Belgii. W styczniu 1863 r. został mianowany pułkownikiem i naczelnikiem sił powstańczych województwa sandomierskiego. Zanim zdążył dobrze zapoznać się z terenem walk i stanem przygotowania wojska musiał rozpoczynać tzw. powstanie styczniowe. Jego zgrupowanie przypuściło trzy ataki na siły rosyjskie w Jedlni, Bodzentynie i w Szydłowcu, rozpoczynając historyczną Kampanię Langiewicza, która trwała 57 dni. W szczytowym okresie walk Marian Langiewicz dowodził oddziałem liczącym ok. 3 tyś. żołnierzy i mimo doznawania licznych strat w trakcie kolejnych bitew, potrafił mobilizować na nowo następne jednostki powstańców. Decydująca faza kampanii rozpoczęła się 11 marca 1863 r. kiedy to w obozie w Goszczy Marian Langiewicz został proklamowany dyktatorem powstania. Tydzień później 18 marca 1863 r. pod Grochowiskami odbyła się jedna z najkrwawszych bitew całego powstania styczniowego. Straty każdej ze stron sięgały ok. 300 zabitych, ale dzięki wyśmienitej postawie wchodzących w skład korpusu Langiewicza Żuawów Śmierci, to Polacy mogli wraz z dyktatorem tego dnia świętować zwycięstwo. Następnie opuścił swoje wojska i z grupą najbliższych oficerów udał się do Galicji w celu wzmocnienia działań organizacyjnych. Po przekroczeniu Wisły Marian Langiewicz został aresztowany przez Austriaków i przewieziony do Tarnowa. Przez pewien czas przetrzymywany był na Wawelu w Krakowie, Tysznowie i w twierdzy Josefstadt.
Internowanie Mariana Langiewicza zakończyło okres jego dyktatury, którą po nim przejął Romuald Traugutt. Z twierdzy Josefstadt zwolniono go dopiero po 2 latach, długo po upadku samego powstania. W 1865 r. wyjechał do Szwajcarii, skąd przeniósł się do Wielkiej Brytanii. Rok później zamieszkał w Turcji, gdzie bezskutecznie starał się zorganizować polskie oddziały zbrojne. Zawiedziony, zrezygnował z życia wojskowego i politycznego. Przyjął imię Langie Bey i pracował jako urzędnik w zarządzie kolei oraz jako agent zbrojeniowy. Po latach, na kilka miesięcy przed śmiercią, przyjechał do Galicji, gdzie pod Nowym Sączem, planował kupić majątek ziemski jednak nagłe pogorszenie stanu zdrowia przekreśliło te plany.
Gen. Marian Langiewicz zmarł na zapalenie płuc 10 maja 1887 r. w Konstantynopolu. Pochowany jest wraz ze swoją żoną Suzanne na cmentarzu angielskim w Haidar Pasza na przedmieściach dzisiejszego Stambułu w Turcji.
