Piękna Gmina. Rada Osiedla nr 1 na tropie trynitarzy

Wersja mobilna Mapa serwisu Kontakt

Strona główna Mapa strony Dodaj do zakładek RSS

Wersja dla słabowidzących

Facebook | Youtube | Twitter | SMS Info | Newsletter

| - Lokalne portale - gazety - | onet.pl | wp.pl | interia.pl

Polecamy

Zaproszenie dla mieszkańców w wieku 60+ do udziału w zajęciach...

Zaproszenie dla mieszkańców w wieku 60+ do udziału w zajęciach i usługach oferowanych przez Dzienny Dom „Senior+” w Krotoszynie

Galerie

2019.01.17 Bezpieczne ferie z SM

Licznik odwiedzin od 09.04.1998

45818105

UWAGA: Wykryto wyłączony javascript. W celu poprawnego funkcjonowania strony, prosimy włączyć javascript w państwa przeglądarce

Jesteś tutaj Wiadomości Współdziałamy - multisajt Piękna Gmina. Rada Osiedla nr 1 na tropie trynitarzy

Wiadomości

Piękna Gmina. Rada Osiedla nr 1 na tropie trynitarzy

Dusze niektórych z dawnych mieszkańców obecnego Muzeum Regionalnego w Krotoszynie (znajdującego się na terenie Osiedla nr 1) ponoć nigdy nie trafiły tam, gdzie powinny. Nie wiadomo, czy to miało być niebo czy inne miejsce w zaświatach, wiadomo jednak, ze ich obecność ciągle jest wyczuwalna w muzealnych korytarzach i salach. Nie wspominając nawet o owianych tajemnicą piwnicach.

A wszystko przez pewne wydarzenia, do których doszło ponad dwieście lat temu.

Działo się to w czasach konfederacji barskiej. W klasztorze trynitarzy schroniła się garstka konfederatów wraz z okoliczną ludnością. Zakonnicy ukryli ich w podziemiach klasztoru. Gdy przed bramą stanęli Kozacy, przeor zakonu otworzył klasztor, licząc na to, że Kozacy oszczędzą zakonników. Niestety… Pięciu mnichów zostało zabitych na miejscu. Przeor na kolanach zaczął modlić się o ocalenie pozostałych. I stał się cud - ściany z obu stron bramy klasztornej zaczęły się zasuwać, aż całkowicie się zamknęły – tuż przed nosami Kozaków. Gdy w końcu napastnicy opuścili miasto, mieszkańcy mogli wrócić do swoich domów.

Pomordowanych zakonników pochowano w podziemiach klasztoru. Trudno jednak powiedzieć, że spoczęli w spokoju. Przez wiele lat znaleźć można było osoby, które kategorycznie twierdziły, że o północy zakonnicy w białych habitach wychodzą ze swoich grobów, przenikają ściany, chodzą po salach i korytarzach, śpiewają psalmy po łacinie. Prawdopodobnie dzieje się tak do dzisiaj, ale do spotkania z zakonnikami nikt nie chce się przyznać.

Niestety, nie udało się spotkać zakonników dzieciom z Osiedla nr 1, które jakiś czas temu miały okazję zwiedzić muzeum wraz z piwnicami. Jedynie dwa ogromne obrazy wiszące na muzealnych ścianach pozwoliły im na wyobrażenie sobie spotkania z białymi postaciami.

Małgorzata Krupa

fot. Małgorzata Krupa