Wystawa ta, złożona z 21 prac artysty wykonanych techniką olejną na płótnie (pejzaże, kwiaty), powstała z okazji Dnia Integracji z inicjatywy Zespołu Szkół Specjalnych im. Marii Grzegorzewskiej w Krotoszynie. Można ją oglądać do 29 maja br. w godzinach otwarcia muzeum. Wstęp wolny.

Ostatniego dnia trwania wystawy o godz. 17.00 odbędzie się spotkanie z artystą. Prezentowane prace można zakupić. Kontakt z autorem - e-mail: , tel. (0-18) 44-33-958.

Stanisław Kmiecik urodził się w 1971 roku w Klęczanach w woj. nowosądeckim, bez rąk. Jako pięcioletni chłopiec zaczął malować za pomocą stóp. Maluje również ustami. Ulubione tematy malarskie to krajobraz rodzinnych okolic, martwa natura, akt, a także obrazy surrealistyczne pełne bardzo osobistych metafizycznych nastrojów. Stosowane najczęściej przez artystę techniki to: olej, pastel, akwarela, tempera, rysunek ołówkiem.

Od 1989 roku jest członkiem stowarzyszonym Światowego Związku Artystów Malujących Ustami i Nogami z siedzibą w Księstwie Lichtenstein. Prace malarza można oglądać na kartkach świątecznych w kalendarzach wydawanych przez to właśnie stowarzyszenie. W Polsce sprzedażą kartek i kalendarzy z motywami malowanymi przez niepełnosprawnych artystów zajmuje się Wydawnictwo Amun z Raciborza, z którym artysta współpracuje od początku jego działalności - od roku 1993.

Wraz z żoną i 10-letnim synkiem Bartusiem mieszka w Klęczanach koło Nowego Sącza. Artysta ma za sobą szereg wystaw indywidualnych, jak i wspólnych, organizowanych przez Wydawnictwo Amun w kraju i za granicą. Lubi malować przed publicznością.

Od autora

Maluję od dziecka. Praktycznie jestem samoukiem, chociaż na początku miałem kontakt z nauczycielami malarstwa i rysunku, ale było to sporadyczne. Posługuję się różnymi technikami, lubię olej, akwarele. Pierwszy poważny obraz olejny stworzyłem w 1986 r. Dużo maluję i myślę, że coraz lepiej, ale jeszcze wiele przede mną.

Tematem moich prac najczęściej jest pejzaż, lubię też akt, martwą naturę, jak i mroczne klimaty typu fantazy czy surrealizm. Moja żona jest pierwszym odbiorcą, jak i krytykiem. Bardzo lubię podróżować, zwłaszcza samochodem - sam prowadzę, a robię to nogami.

Od najmłodszych lat uczyłem się jeździć. Na początku był to czterokołowiec napędzany siłą mięśni gucio, potem melex (pojazd elektryczny), aż wreszcie w 1993 roku prawdziwy samochód.

Te praktyki dużo mi pomogły, w bucie mam pilota, którym otwieram drzwi do samochodu, stopą wkładam kluczyki do stacyjki i ruszam. Kiedyś płaciłem sporo mandatów za przekroczenie prędkości, ale teraz zmądrzałem.

To, że urodziłem się bez rąk, nie przeszkadza mi pomagać w pracach polowych, jako, że mieszkam na wsi. Kiedy byłem mały, pomagałem np. grabić siano, okopywałem grządki motyką, pieliłem buraki, karmiłem drób. Teraz przestałem się tym zajmować, bo robię inne rzeczy.